Lieve allemaal!

Ik ben super blij, want het is officieel! Eindelijk heb ik voorlopig geen reden meer om terug naar Nederland te reizen. De afgelopen zes maanden ben ik wel acht keer heen en terug gevlogen van Nederland naar Frankrijk. Dat houdt in een half jaar tussen twee werelden inleven en in beiden alles maar half meekrijgen. Een half jaar me schikken naar de heersende normen en waarden. Daar kwam veel bij kijken, maar het ging me ontzettend goed af en ik heb er veel aan overgehouden.

Sinds Kerstmis is mijn Frans namelijk met wel 10 sprongen vooruit gegaan. Ik weet allemaal werkwoorden in tijden te zetten, waarvan ik de namen niet eens weet en mijn lijst met uitdrukkingen én mijn vocabulaire zijn ontzettend uitgebreid. Ik kan dus wel zeggen dat mijn doel van voor de zomer: Frans leren, een soort van uit de hand is gelopen :-).

Ik weet nog zo goed dat ik op 25 juni aan kwam in Tarascon-sur-Ariège en dacht: waar ben ik in hemelsnaam beland?! In de hele regio, die behoorlijk groot is, wonen ongeveer 23 mensen per vierkante kilometer. Er zijn geen grote steden, alleen dorpjes. Er zijn geen winkels, alleen bakkers, patisserieën, supermarkten en kappers. En oja, ontzettend veel industrie. Daar stond ik dan met een koffer dat even zwaar is als drie lilliputters en een Franse taalbeheersing waar ik nog steeds om moet lachen.

Ik had nooit verwacht dat ik acht maanden later nog steeds zo vaak in diezelfde regio zou zijn. Sterker nog, nooit had ik verwacht me zo ontzettend thuis te voelen!

Als een echt stadsmens, wonende in Utrecht, waar het leven nogal snel aan ons voorbij gaat, was het even schakelen. Dat was in ongeveer vier weken wel gebeurd. Mensen zijn zo vriendelijk, niet gestrest of egoïstisch. Er wordt gekookt voor 10. Wie mee wil eten, schuift aan. Als er te weinig eten is, wordt de vriezer open getrokken, waar voor drie legers aan voedsel in zit. Als het eten over is, dan wordt het de volgende dag opgegeten tijdens de lunch (of aan de talloze jachthonden van Lulu gevoerd).

Hoe ik ooit in zulke drukte heb kunnen leven, snap ik niet meer zo goed. Ik voelde me echt een beetje ongelukkig toen ik terug kwam na de zomer en ik realiseerde me hoe snel het leven aan mij voorbij was gevlogen en hoe ik onbewust soms nogal egoïstisch kan zijn.

Dat heb ik geleerd deze zomer. Niet te veel hooi op mijn vork nemen. Doen wat me gelukkig maakt en niet wat anderen willen. Niet mijn hele agenda vol plannen, maar plaats vrijhouden voor spontane afspraken. Aan anderen denken. Aan anderen denken. Aan anderen denken.

En wat ik nog meer heb geleerd is dat ik verliefd ben op de bergen, op de grote donzen sneeuwkussens op de toppen, op het uitzicht over de bergen, op de stromende riviertjes en uitgestrekte weilanden, op de schattige oude huisjes en kleine binnenplaatsjes. Frankrijk is mooi!

Ik ga nog een paar daagjes volop genieten van al het moois voor mijn stage begint.

Liefs vanuit Toulouse en tot de volgende,

Noor

P.S. Als je op de mailing list wil zodat je op de hoogte wordt gehouden, laat het even weten!
P.P.S. Bedankt voor alle leuke reacties op mijn eerste blog!